Op het eerste briefje staat alleen maar “Hoi Pelle”. Op het tweede “Hoe gaat het nu met je, lieve Pelle?” Alleen al die twee briefjes zetten Pelle flink aan het denken.

Van de buitenkant lijkt het wel goed met hem te gaan, maar van binnen gaat eigenlijk niet zo goed met hem en zijn moeder. Hun leven is een beetje stil blijven staan na het overlijden van zijn vader. Zijn moeder zit in een soort cocon van verdriet en Pelle wacht al een hele poos totdat zij zich zal ontpoppen, net als een vlinder.

In de volgende briefjes krijgt Pelle allerlei opdrachten die hij moet uitvoeren. Hij moet de boomhut afmaken die hij samen met zijn vader aan het bouwen was en zijn vader leert hem met behulp van een zelfgemaakt filmpje op YouTube hoe hij zich moet scheren. Door verschillende briefjes ontmoeten zijn moeder en hij allerlei nieuwe mensen en beginnen ze samen weer wat meer te genieten van het leven.

Wat een bijzonder en ontroerend boek is dit! Vooral het laatste hoofdstuk raakte mij zo, dat ik de tranen in mijn ogen had staan toen ik het uit had. Ik moest er gewoon even van bijkomen. Toch is het geen ‘zwaar’ verhaal door de humor die er (gelukkig) ook in zit. Het is een hoopgevend verhaal voor iedereen die met een rouwproces te maken heeft of krijgt. Hoe verdrietig alles ook is en hoe je ook denkt dat dat nooit meer over gaat, er komt echt weer een tijd waarin je kunt genieten en zelfs verliefd kunt worden. En die tranen? Die mogen er ook zijn!

Wil jij dit boek ook lezen? Je vindt het bij de Bibliotheek Noord-Veluwe!
Geraldine Galjee, leesconsulent

• Schrijver: Marlies Slegers
• Titel: Briefjes voor Pelle
• Uitgeverij: Luitingh-Slijthoff
• Jaar van uitgave: 2020
• Aantal pagina’s: 230